Tom, 36 jaar, dwarslaesie
Ik kan er nog steeds niet aan wennen. Het is nu drie jaar geleden, dus je zou denken dat ik het nu wel weet. Maar ik wil nog vaak gewoon even opstaan, en als ik lees over een bergvakantie, denk ik ‘tof, dat ga ik doen’. Om daarna meteen te denken: ‘o nee, dat kan niet.’
Het revalideren ging voorspoedig en iedereen vond dat ik de draad van mijn leven weer zo goed oppakte. Maar dat gevoel heb ik niet. Ik heb het gevoel dat ik niet echt leef. Ik zit in een rolstoel man!
Vroeger reed ik motor en deed ik aan skydiven. En nu? Ik koop in de supermarkt alleen de producten op ooghoogte. Ik weiger om hulp te vragen. Als ze een zielige gehandicapte zoeken, zoeken ze maar iemand anders. Ik ben Tom, en die stoel hoort niet bij mij. Maar ik zit er wel in. Ik wil geen dwarslaesie patiënt zijn. Ik wil weer het gevoel hebben dat ik leef. Ik kom er niet uit.
Waarom zou Tom naar Praktijk Kracht komen?
Tom worstelt nog met het aanvaarden van zijn handicap. Het betekent dan ook een heel grote verandering in zijn leven. Hij lijkt bang een ‘zielige gehandicapte’ te worden als hij zijn ziekte accepteert. In coaching bespreekt hij waarom hij dit niet wil zijn, en wat gehandicapt zijn voor hem inhoudt. Is dat zijn beeld, of het beeld van anderen? Wat gebeurt er als hij zijn handicap aanvaardt? Wordt hij dan ‘zielig’ of komt er juist meer ruimte zijn leven in te vullen zoals bij hem past?
Hij komt er gaandeweg achter dat de rolstoel bij hem hoort, maar niet bepaalt wie hij is.
Langzaam komt het gevoel dat hij leeft, terug.
